zondag 22 juni 2014

Vorige week zaterdag heb ik iets bijzonders beleefd.
In een theater in Hilversum had het Leger des Heils een speciale dienst belegd waarin een aantal mensen werden bevestigd tot officier van het Leger des Heils. Verder werden een aantal jonge mensen voorgesteld als kadet. Zij gaan de opleiding volgen tot officier. Sommige van hen in Engeland en anderen in een werk en leer situatie in Nederland.
Het was een ontroerende dienst met veel leger des Heilssymboliek
Maar ook met getuigenissen van mensen die hun leven in dienst van God willen stellen.
Mooi om dit mee te maken.

Het bracht me terug naar 45 jaar geleden, toen ik daar stond om met 40 mede-kadetten een eerste aanstelling als Luitenant te ontvangen
Ik werd uitgezonden naar Hoogeveen om een kapitein te gaan assisteren in het Leger des Heils Korps (kerkelijke gemeente)  Ik was jong en enthousiast en vol goede moed om de hele wereld te bekeren.

Mijn officierschap is een prachtig avontuur geworden.
Het heeft me gebracht op plaatsen die ik nooit zelf zou hebben uitgezocht.
Door de jaren heen begreep ik wel dat het niet aan mij was om de hele wereld te bekeren. Iedereen gaat immers zijn eigen (geestelijk) weg.
Eerlijk gezegd was evangeliseren in de directe zin niet echt mijn ding.
Strijdkreten verkopen langs de deur of in de cafe's vond ik moeilijk.
Want hoe kun je woorden vinden voor wat in jouw leven zo kostbaar is.
Namelijk geloven in een God die jou waardevol vind en zijn Zoon heeft gegeven voor jou. Geloven dat er Altijd Iemand is door wie je bemind wordt.
Langzamerhand ontdekte ik dat mijn gaven op een ander terrein lagen.
In het pastoraat met mensen onderweg zijn, dat was wat bij me paste.
Samenkomsten leiden en dan vooral de prediking vond ik fantastisch (en nog).

Door een aantal cursussen heb ik kennis gemaakt met Bibliodrama en Geestelijke begeleiding.
Twee zaken die ik gelukkig ook na mijn pensionering nog af en toe mag  doen.

En zo mijmerend kwam mijn hele leven als officier van het Leger des Heils voorbij.
Ik sta aan de achterkant van dit boeiende leven en de nieuwe Luitenants en kadetten staat aan de voorkant. 
Wat ons verbindt is een goddelijke roeping, die we allemaal op onze eigen manier hebben ontvangen.

Ik denk met veel vreugde terug aan mijn kweekschool cursus die de naam "De Heldhaftigen"meekreeg. 
Niet alle 40 zijn we officier gebleven maar ik ben er zeker van dat we allemaal in ons leven hebben geprobeerd om onze roeping als mens van God waar te maken.

Nu we allemaal gepensioneerd zijn zitten we in een mooie en boeiende levensfase.
Sommige van ons ontmoeten elkaar op Facebook bij de groep "De Heldhaftigen"
Daar halen we herinneringen op aan een kostbare tijd en plaatsen we foto's.
En onze roeping? Die gaat gewoon verder. Bij God ben je immers nooit gepensioneerd.

Oma doet aan ONTHAASTING  !   Maar nu even niet!

Vanaf de trein snel naar de  bus op weg naar de 3 kleindochters!
Iedere week maak ik die rit vanuit Leeuwarden naar Amersfoort en iedere keer valt het me weer op. Dat restaurant dat ik met de bus passeer met de naam "De onthaasting".  Ik moet er altijd een beetje om lachen want juist op deze dag doe ik niet aan onthaasting. Mijn planning is heel strak want ik moet er natuurlijk niet aan denken dat die kleine schatjes bij school staan en niet op tijd worden opgehaald. Er zit zelfs al een beetje speling in mijn planning voor als de NS kuren heeft.
Op andere dagen doe ik duidelijk wel aan onthaasting. Er hoeft namelijk niks en ik kan mijn dagen net zo indelen als ik wil  en ik moet zeggen dat ik er nu best wel van geniet.
Laat ik eerlijk zijn, als ik om me heen kijk en luister dan draait de Nederlandse economie voor een groot deel op oppassende opa's en oma's.
En ik doe mee! Op zo'n oppasdag is er geen ruimte voor onthaasting.
Het is al een hele onderneming om met drie kleine meisjes naar huis te wandelen. De weg van school naar huis gaat langs een drukke weg en soms is het een puzzel om het hele spul bij elkaar te houden. Er is immers zoveel afleiding onderweg. Maar als we dan heelhuids terug zijn uit school dan laten die schatjes me geen moment met rust.
Oma moet spullen komen kopen in hun winkeltje, verhaaltjes voorlezen, ruzies beslechten, billen afvegen, liedjes zingen, knutselen en tekenen en ga zo maar door. Gelukkig gaat de jongste van de drie 's middags nog wel een poosje slapen en dat is dan meestal het moment om met de andere twee te knutselen.
Bij droog weer gaan we ook even naar buiten.
Soms lopen we (met de jongste in de wagen) naar de Hema, om wat te drinken.
En ja hoor het is vaste prik dat daar dan gepoept moet worden. Grrrr.
Maar eerlijk is eerlijk, ondanks dat het een aanslag is op de energie van deze oma zou ze het voor geen goud willen missen.
Aan het eind van de middag komen de ouders weer terug en wordt er samen gegeten. Daarna breekt er een heerlijk moment aan. Midden in het avond spitsuur trekt oma haar jas aan, kust iedereen gedag en gaat op weg naar de bus, die haar naar het station brengt. Uitgezwaaid door de hele familie gaat deze oma onderweg naar huis! Uitgeteld zit ze in de trein. En voor de volgende dag zet ze geen wekker want dan gaat de grote "onthaasting" weer beginnen.

Oma Greetje





Ve