23 december 2013
De donkere dagen voor kerst!
We zitten midden in de donkerste dagen van het jaar.
Mijn remedie hier tegen is om het in huis gezellig te maken met veel licht.
De kerstboom staat dit jaar al vroeg en het geluid van de de kerst cd's
klinkt door de kamer. Heel wat waxinelichtjes worden gebrand.
Een paar keer per week ben ik al vroeg op pad om op te gaan passen op de kleinkinderen.
Geen straf moet ik zeggen maar ik ga dan met het donker weg en kom terug als het al donker is.
Nu kreeg ik deze week een mooie les van mijn oudste kleindochter Noortje.
Ze kwam naar me toe lopen met een kleine plastic ster en ze zei: "Oma, dat is voor jou en je moet er ook een meenemen voor opa. Ik zal je even laten zien hoe het moet!" en ze liep met de ster naar de grote schemerlamp. Ze knipte de lamp aan en hield de kleine plastic ster er een poosje onder. Toen moest ik met haar mee naar de gang, waar het donker was en ...... ja hoor de kleine ster gaf licht.
Samen verwonderden we ons over de kleine plastic ster die zomaar opeens een lichtgevende ster was geworden.
Zonder dat ze het zelf wist heeft ze me weer een les geleerd.
Zo heel graag wil ik in mijn leven een beetje licht verspreiden. Er is immers zoveel duisternis in de wereld ver weg en dichtbij. En wie ben ik nu helemaal om dat te kunnen. Maar opeens wist ik het weer. Ik kan een beetje licht verspreiden als ik steeds opnieuw een poosje ben in de aanwezigheid van Jezus, die van zichzelf zegt dat Hij "Het Licht voor de wereld is". Zijn licht valt dan op mijn leven en ik mag het weer reflecteren.
Ik ben geen Mandela en geen Majoor Bosschhart en ook geen moeder Theresa. Ik kan in mijn eentje de wereld niet veranderen maar toch.... Noortje heeft het me laten zien!
En ik moest denken aan dat hele eenvoudige versje dat ik ooit op de zondagsschool geleerd heb:
Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht
Dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht
Laat ons dan op aarde held're lichtjes zijn
Jij in jouw klein hoekje en ik in 't mijn.
De ster van die kleine Noortje draag ik bij me.
En telkens als ik er naar kijk, thuis of onderweg dan weet ik dat ook mijn leven zinvol is. Dat ik een klein beetje licht om me heen mag verspreiden.
maandag 23 december 2013
dinsdag 14 mei 2013
Pelgrim in deze tijd.
Het is helemaal in om als je je werkzame leven hebt afgesloten een pelgrimstocht te maken naar bijvoorbeeld Santiago de Compostella. Ik heb prachtige verhalen gehoord van mensen die het hebben gedaan en familieleden van ons ondernemen zelfs op dit moment zo'n tocht. Zij laten ons via een blog meegenieten van hun ervaringen.
En.......het boeit me mateloos om hun ervaringen te volgen. Maar al zou ik het zelf ook wel graag willen doen, alleen al fysiek is het voor mij niet mogelijk. Om van de andere regelingen nog maar niet te spreken.
Toch houdt het me bezig, die pelgrimstocht! En Ik vraag me af of je ,zonder dat je letterlijk op reis gaat, je leven kunt zien als een figuurlijke pelgrimstocht.
Mijn dagelijkse wandeling met de hond langs het van Harinxsmakanaal kun je nu niet direct een pelgrimstocht noemen. Alhoewel ........... soms komen er verrassende contacten tot stand tijdens een wandeling. Ik voer soms hele gesprekken met andere honden bezitters en meestal tref ik meneer Bakker die met zijn 90 jaar achter zijn rollator loopt om toch in beweging te blijven. Het is fijn om even met hem te praten.
En soms loop ik er helemaal alleen met de hond en dan betrap ik me erop dat ik zachtjes loopt te zingen. En ja, dat zijn dat vaak christelijke liederen die me op een of andere manier raken en met me meetrekken.
Mijn wekelijkse treinreis naar Amersfoort kun je natuurlijk ook geen pelgrimsreis noemen.
Alhoewel......... In die ruim anderhalf uur kun je soms zomaar een ontmoeting hebben die je nog lang bijblijft. En wat te denken van de ontmoeting met mijn kleindochters. Zij laten mij de wereld zien door hun ogen die vaak vol verwondering zijn. Dat maakt die tocht toch elke week de moeite waard.
Ik heb begrepen dat pelgrims vooral bezig zijn om een slaapplaats, of een rustplaats te zoeken voor de nacht zodat ze weer even bij kunnen tanken. Een douche, een maaltijd, om het weer aan te kunnen.
In pelgrimstaal: een pleisterplaats!
Als ik mijn leven nu eens benoem als een pelgrimsreis, wat zijn voor mij dan pleisterplaatsen?
Vrienden
Nee, niet die meer dan 100 Facebook vrienden want daar laat ik echt niet mijn diepste zielenroerselen aan zien. Nee, ik heb het dan over echte vrienden! Bij wie je echt jezelf kunt zijn en je niet mooier hoeft voor te doen dan je bent. Ik ben rijk met een aantal vrienden/vriendinnen bij wie ik altijd terecht kan. Zij bieden mij een pleisterplaats.
Familie
Familie verbanden kunnen soms ingewikkeld zijn. Dat zal ik niet ontkennen.
Er kunnen tijden zijn dat je uit elkaar groeit en elkaar niet verstaat.
Maar hoe ouder ik word hoe meer ik de waarde ga inzien van familie.
Ook zij bieden mij een pleisterplaats.
Kerk
In deze tijd van secularisatie is het niet meer vanzelfsprekend dat je bij een kerk hoort. Toch is juist de kerk (lees: Leger des Heils) voor mij een pleisterplaats. Ik zou mijn kerkgang niet graag willen missen
Het inspireert me om samen te komen met geloofsgenoten Elkaar te ontmoeten en God te ontmoeten.
Ik ben dankbaar dat we dat in ons land nog in alle vrijheid kunnen beleven. Dankbaar voor zo'n pleisterplaats.
Ziekenhuis/ziekte
Het klinkt misschien gek als ik zeg dat soms het ziekenhuis en het ziek zijn op zich voor mij een pleisterplaats is geweest Een plek waar ik ongewild terecht ben gekomen. Een plek van waaruit ik een totaal nieuwe koers moest gaan zoeken. Maar juist die plek bleek achteraf toch een goede plek voor mij te zijn geweest. Ik heb soms mensen los moeten laten en aan de andere kant nieuwe reisgenoten ontmoet die van grote betekenis zijn geworden in mijn leven.
Mijn levensgezel
Ik denk dat ik een bevoorrecht mens ben dat ik mag optrekken met een lieve reisgenoot. Ik besef dat dit niet aan iedereen is gegeven. Ook hij biedt mij een pleisterplaats, waar ik even tot rust kan komen.
Hij helpt me de dingen in het juiste perspectief te zien.
Hij haalt het beste in mij naar boven.
Mijn zolderkamer.
In ons huis is een mooie zolderkamer.
Een kamer zonder telefoon of internet en voor mij een pleisterplaats.
Een plek waar ik me terug kan trekken om alleen te zijn met God.
Een plek om te bidden en de bijbel te lezen, maar ook een plek om te luisteren naar mooie muziek of zomaar even stil zijn. Een plek om te bidden voor anderen. Kortom, een pleisterplaats!
Voor mij is geestelijke begeleiding ook een pleisterplaats maar daarover later.
Mijn leven als pelgrim is zo gek nog niet.
Telkens opnieuw mag ik pleisterplaatsen vinden van waaruit ik verder mag trekken.
Het is helemaal in om als je je werkzame leven hebt afgesloten een pelgrimstocht te maken naar bijvoorbeeld Santiago de Compostella. Ik heb prachtige verhalen gehoord van mensen die het hebben gedaan en familieleden van ons ondernemen zelfs op dit moment zo'n tocht. Zij laten ons via een blog meegenieten van hun ervaringen.
En.......het boeit me mateloos om hun ervaringen te volgen. Maar al zou ik het zelf ook wel graag willen doen, alleen al fysiek is het voor mij niet mogelijk. Om van de andere regelingen nog maar niet te spreken.
Toch houdt het me bezig, die pelgrimstocht! En Ik vraag me af of je ,zonder dat je letterlijk op reis gaat, je leven kunt zien als een figuurlijke pelgrimstocht.
Mijn dagelijkse wandeling met de hond langs het van Harinxsmakanaal kun je nu niet direct een pelgrimstocht noemen. Alhoewel ........... soms komen er verrassende contacten tot stand tijdens een wandeling. Ik voer soms hele gesprekken met andere honden bezitters en meestal tref ik meneer Bakker die met zijn 90 jaar achter zijn rollator loopt om toch in beweging te blijven. Het is fijn om even met hem te praten.
En soms loop ik er helemaal alleen met de hond en dan betrap ik me erop dat ik zachtjes loopt te zingen. En ja, dat zijn dat vaak christelijke liederen die me op een of andere manier raken en met me meetrekken.
Mijn wekelijkse treinreis naar Amersfoort kun je natuurlijk ook geen pelgrimsreis noemen.
Alhoewel......... In die ruim anderhalf uur kun je soms zomaar een ontmoeting hebben die je nog lang bijblijft. En wat te denken van de ontmoeting met mijn kleindochters. Zij laten mij de wereld zien door hun ogen die vaak vol verwondering zijn. Dat maakt die tocht toch elke week de moeite waard.
Ik heb begrepen dat pelgrims vooral bezig zijn om een slaapplaats, of een rustplaats te zoeken voor de nacht zodat ze weer even bij kunnen tanken. Een douche, een maaltijd, om het weer aan te kunnen.
In pelgrimstaal: een pleisterplaats!
Als ik mijn leven nu eens benoem als een pelgrimsreis, wat zijn voor mij dan pleisterplaatsen?
Vrienden
Nee, niet die meer dan 100 Facebook vrienden want daar laat ik echt niet mijn diepste zielenroerselen aan zien. Nee, ik heb het dan over echte vrienden! Bij wie je echt jezelf kunt zijn en je niet mooier hoeft voor te doen dan je bent. Ik ben rijk met een aantal vrienden/vriendinnen bij wie ik altijd terecht kan. Zij bieden mij een pleisterplaats.
Familie
Familie verbanden kunnen soms ingewikkeld zijn. Dat zal ik niet ontkennen.
Er kunnen tijden zijn dat je uit elkaar groeit en elkaar niet verstaat.
Maar hoe ouder ik word hoe meer ik de waarde ga inzien van familie.
Ook zij bieden mij een pleisterplaats.
Kerk
In deze tijd van secularisatie is het niet meer vanzelfsprekend dat je bij een kerk hoort. Toch is juist de kerk (lees: Leger des Heils) voor mij een pleisterplaats. Ik zou mijn kerkgang niet graag willen missen
Het inspireert me om samen te komen met geloofsgenoten Elkaar te ontmoeten en God te ontmoeten.
Ik ben dankbaar dat we dat in ons land nog in alle vrijheid kunnen beleven. Dankbaar voor zo'n pleisterplaats.
Ziekenhuis/ziekte
Het klinkt misschien gek als ik zeg dat soms het ziekenhuis en het ziek zijn op zich voor mij een pleisterplaats is geweest Een plek waar ik ongewild terecht ben gekomen. Een plek van waaruit ik een totaal nieuwe koers moest gaan zoeken. Maar juist die plek bleek achteraf toch een goede plek voor mij te zijn geweest. Ik heb soms mensen los moeten laten en aan de andere kant nieuwe reisgenoten ontmoet die van grote betekenis zijn geworden in mijn leven.
Mijn levensgezel
Ik denk dat ik een bevoorrecht mens ben dat ik mag optrekken met een lieve reisgenoot. Ik besef dat dit niet aan iedereen is gegeven. Ook hij biedt mij een pleisterplaats, waar ik even tot rust kan komen.
Hij helpt me de dingen in het juiste perspectief te zien.
Hij haalt het beste in mij naar boven.
Mijn zolderkamer.
In ons huis is een mooie zolderkamer.
Een kamer zonder telefoon of internet en voor mij een pleisterplaats.
Een plek waar ik me terug kan trekken om alleen te zijn met God.
Een plek om te bidden en de bijbel te lezen, maar ook een plek om te luisteren naar mooie muziek of zomaar even stil zijn. Een plek om te bidden voor anderen. Kortom, een pleisterplaats!
Voor mij is geestelijke begeleiding ook een pleisterplaats maar daarover later.
Mijn leven als pelgrim is zo gek nog niet.
Telkens opnieuw mag ik pleisterplaatsen vinden van waaruit ik verder mag trekken.
Abonneren op:
Posts (Atom)