Vorige week zaterdag heb ik iets bijzonders beleefd.
In een theater in Hilversum had het Leger des Heils een speciale dienst belegd waarin een aantal mensen werden bevestigd tot officier van het Leger des Heils. Verder werden een aantal jonge mensen voorgesteld als kadet. Zij gaan de opleiding volgen tot officier. Sommige van hen in Engeland en anderen in een werk en leer situatie in Nederland.
Het was een ontroerende dienst met veel leger des Heilssymboliek
Maar ook met getuigenissen van mensen die hun leven in dienst van God willen stellen.
Mooi om dit mee te maken.
Het bracht me terug naar 45 jaar geleden, toen ik daar stond om met 40 mede-kadetten een eerste aanstelling als Luitenant te ontvangen
Ik werd uitgezonden naar Hoogeveen om een kapitein te gaan assisteren in het Leger des Heils Korps (kerkelijke gemeente) Ik was jong en enthousiast en vol goede moed om de hele wereld te bekeren.
Mijn officierschap is een prachtig avontuur geworden.
Het heeft me gebracht op plaatsen die ik nooit zelf zou hebben uitgezocht.
Door de jaren heen begreep ik wel dat het niet aan mij was om de hele wereld te bekeren. Iedereen gaat immers zijn eigen (geestelijk) weg.
Eerlijk gezegd was evangeliseren in de directe zin niet echt mijn ding.
Strijdkreten verkopen langs de deur of in de cafe's vond ik moeilijk.
Want hoe kun je woorden vinden voor wat in jouw leven zo kostbaar is.
Namelijk geloven in een God die jou waardevol vind en zijn Zoon heeft gegeven voor jou. Geloven dat er Altijd Iemand is door wie je bemind wordt.
Langzamerhand ontdekte ik dat mijn gaven op een ander terrein lagen.
In het pastoraat met mensen onderweg zijn, dat was wat bij me paste.
Samenkomsten leiden en dan vooral de prediking vond ik fantastisch (en nog).
Door een aantal cursussen heb ik kennis gemaakt met Bibliodrama en Geestelijke begeleiding.
Twee zaken die ik gelukkig ook na mijn pensionering nog af en toe mag doen.
En zo mijmerend kwam mijn hele leven als officier van het Leger des Heils voorbij.
Ik sta aan de achterkant van dit boeiende leven en de nieuwe Luitenants en kadetten staat aan de voorkant.
Wat ons verbindt is een goddelijke roeping, die we allemaal op onze eigen manier hebben ontvangen.
Ik denk met veel vreugde terug aan mijn kweekschool cursus die de naam "De Heldhaftigen"meekreeg.
Niet alle 40 zijn we officier gebleven maar ik ben er zeker van dat we allemaal in ons leven hebben geprobeerd om onze roeping als mens van God waar te maken.
Nu we allemaal gepensioneerd zijn zitten we in een mooie en boeiende levensfase.
Sommige van ons ontmoeten elkaar op Facebook bij de groep "De Heldhaftigen"
Daar halen we herinneringen op aan een kostbare tijd en plaatsen we foto's.
En onze roeping? Die gaat gewoon verder. Bij God ben je immers nooit gepensioneerd.
